کیتی توریس، یک خانم جوان متولد مجارستانه که چند روز پیش 18 ساله شد. در سال 2016 به کانادا اومد تا با خواهر و شوهر خواهرش ویکتوریا و لازلو رادی زندگی کنه.
او از مادرش جدا شده و ویکتوریا و لازلو هم در کانادا و هم در مجارستان، سرپرست‌های قانونی کیتی هستن. با این وجود به دلیل پیچیدگی و هزینه‌های روند پذیرفتن سرپرستی، خانواده‌ی رادی هرگز سرپرستی کیتی رو به صورت رسمی قبول نکردن. این اختلاف مهم به این معنی بود که خانواده‌ی رادی نمیتونن از کیتی به عنوان یک عضو خانواده حمایت کنن حتی با این وجود که کیتی به وضوح عضوی از خانواده بود.
در عوض کیتی تلاش کرد تا از راه‌های مختلف برای ساکنان موقت و دائم و دانشجویان، وضعیت خودشو در کانادا بهتر کنه. اما تمام این تلاش‌ها ناموفق بودن. در سال 2019 به کیتی دستور داده شد که کانادا رو ترک کنه ولی کیتی که دیگه هیچ ارتباطی با مجارستان نداشت، به صورت غیر قانونی توی کانادا موند.
خوشبختانه در نوامبر سال 2020، کیتی فهمید که کانادا اونو به عنوان فردی با اقامت دائم در نظر گرفته. به نظر میرسه که IRCC کیتی رو به عنوان فردی یتیم شده و خویشاوند صغیر شناخته و اون رو محق دریافت حمایت طبق اسپانسرشیپ فامیلی دونسته. این شناسایی از نظر فنی اشتباهه ولی از نظر عملی درسته. مادر کیتی هنوز زنده هست ولی این دو هیچ ارتباطی با هم ندارن و همچنین به نظر نمیاد که پدر کیتی هیچ نقشی توی زندگی اون داشته باشه.
علیرغم عدم اطمینان قانونی و ابهامی که کیتی تجربه کرده، کیتی به نوعی خوش‌شانس هم هست. تنها چند ماه قبل از ورود به 18 سالگی که به سن قانونی می‌رسید، کیتی به عنوان یک صغیر یتیم شناخته شد. اون از توجهات رسانه‌ای، فعالیت اعضای خانواده‌اش که عضو پارلمان بودن و حمایت خانواده و جامعه سود برد. همچنین کسی توی IRCC در مورد پروندش تصمیم‌گیرنده بود که از بقیه دلسوزتر بود.
افراد دیگر ممکنه انقدر خوش‌شانس نباشن. در حالی که وضعیت او ظاهراً پایان خوشی داره، این واقعیت که او و خانوادش در وهله‌ی اول تحت اضطراب و ناامنی ناشی از وضعیت نامشخص مهاجرت قرار گرفتن، بسیار نگران‌کنندست. من توصیه میکنم که IRCC قانون‌های خودشو اصلاح کنه تا مشخص کنه که با افرادی که در عمل (و نه به معنای واقعی کلمه) یتیم هستن چگونه برخورد میکنه. به عبارت دیگر، در مورد پذیرش فرزندخواندگی یتیمان الزام به فرزندخواندگی رسمی در صورت وجود شواهد قانع‌کننده دیگری از قبیل سرپرستی، باید از شروط حذف بشه.
خانواده‌ی کانادایی، به رشد خودش ادامه میده. همین چند ماه پیش، دادگاه فدرال کانادا زوج‌های میان گرایشی رو که به ساخت یک زندگی با هم و در کنار هم متعهد هستن رو شایسته‌ی تقدیر دونست. کیتی توریس، یک فرزندخوانده که فقط به طور رسمی اسم فرزندخواندگی رو نداره و بقیه معیارها رو داره، یک نمونه‌ی دیگست.
در حالی که در هر دو مورد در نهایت واقعیت ها و روابط خانوادگی، غالب بود، اما داستان‌هایی مانند کیتی نشون میده که موضوع خانواده بسیار مهم تر از اونه که به اختیارات مبهم، متفاوت و خودجوش مقامات دولتی واگذار بشه. انعطاف پذیری خوبه ولی شفافیت و اطمینان بهتره. کانادایی‌ها و خانوادشون لیاقت چیزی کمتر از این رو ندارن.
تهیه و تنظیم: گروه متخصصین RSM CAPITAL
جهت استفاده از خدمات ما می‌توانید هم اکنون فرم ارزیابی را با کلیک بر روی این عبارت تکمیل کنید.
مطالب این وب سایت منحصرا برای گروه متخصصین RSM CAPITAL نوشته شده است، بازنشر این مطالب با ارائه منبع رسمی و لینک مستقیم به منبع بلامانع است.
درباره گروه متخصصین RSM CAPITAL بیشتر بدانید.
صفحه ویژه دانستی‌ها را با کلیک بر روی این متن دنبال کنید و از مطالب ارزشمند آن استفاده کنید